Uroki

Do czterech dróg rozstajnych, w ziół wonne panowanie, 
W traw senne panowanie przybyłem niespodzianie 

I z szyi zdjąłem łańcuch, i z palca pierścień zdjąłem, 
I księżyc posypałem szafranem i popiołem. 

Już czuję tylko obłęd, już widzę tylko klęskę - 
Zdejm ze mnie swe uroki, uroki czarnoksięskie! 

Po sennej trawie pełzam, w pachnących ziołach węszę, 
Zgaduję cię podobną wiatrowi i czeremsze, 

I jestem twoich czarów i twej przemocy świadom, 
Ach, wypuść mnie z niewoli i ocal przed zagładą! 

Znam słowa niedostępne, dla ludzi niedorzeczne, 
Znam święte amulety i tajemnice wieczne, 

Mam księgi Wielkich Magów nie znane dziś nikomu, 
I wszystko to przyniosę pod próg twojego domu, 

I dam ci serce chore i moje łzy niemęskie, 
Zdejm tylko swe uroki, uroki czarnoksięske! 

Czerwoną kredą piszę twe imię na obłokach, 
A noc jest taka ciemna i gęsta, i głęboka, 

A ziemia taka ciepła, a trawa taka gorzka, 
I skaczą po gałęziach oczy leśnego bożka. 

Już jestem twoich czarów i twej przemocy świadom, 
Ach, wypuść mnie z niewoli i ocal przed zagładą! 

Sąsiednie drzewa szumią i wiatr zamiata drogę, 
Odchodzę, lecz na drodze odnaleźć się nie mogę. 

Noc mija, niebo świta, ja cały w niebie stoję, 
Na trawie leży ciało nie moje i nie twoje.