Warkocze

W każdej rozkoszy jest groza.
      Otworzyłem pokoje,
Nie było w domu powroza,
      Tylko warkocze twoje.

Bywałaś w moim ogrodzie
      Przez wszystkie kwietnie letnie,
A teraz, przy niepogodzie,
      Kto te wspomnienia przetnie?

Spleciony supeł miarowo
      Drga na poprzecznej belce,
Nad moją schyloną głową
      Wyją moi wisielce.

Najmilsza, najbielsza ręka
      Pętlice zaciskała,
Ręka pachnąca i miękka,
      Cała z białego ciała.

Pod płotem rośnie pokrzywa,
      Złe i zawistne zielsko,
A obok obłok przepływa
      Tak wolno i anielsko.

Uciekam i tam, pod płotem,
      Wzdłuż i na wznak się kładę,
Pod płotem, gdzie ty potem
      Zakopiesz swoją zdradę.

Wisielce na wysokości
      Kołyszą się i rzężą,
Zanim odniosę ich kości
      Białym i czarnym księżom.

Jak ustrzec się nienawiści,
      Która co noc dojrzewa?
Jak szukać zielonych liści
      Na tych uschniętych drzewach?