Warkocze (wiersz klasyka)

W każdej rozkoszy jest groza.

      Otworzyłem pokoje,

Nie było w domu powroza,

      Tylko warkocze twoje.



Bywałaś w moim ogrodzie

      Przez wszystkie kwietnie letnie,

A teraz, przy niepogodzie,

      Kto te wspomnienia przetnie?



Spleciony supeł miarowo

      Drga na poprzecznej belce,

Nad moją schyloną głową

      Wyją moi wisielce.



Najmilsza, najbielsza ręka

      Pętlice zaciskała,

Ręka pachnąca i miękka,

      Cała z białego ciała.



Pod płotem rośnie pokrzywa,

      Złe i zawistne zielsko,

A obok obłok przepływa

      Tak wolno i anielsko.



Uciekam i tam, pod płotem,

      Wzdłuż i na wznak się kładę,

Pod płotem, gdzie ty potem

      Zakopiesz swoją zdradę.



Wisielce na wysokości

      Kołyszą się i rzężą,

Zanim odniosę ich kości

      Białym i czarnym księżom.



Jak ustrzec się nienawiści,

      Która co noc dojrzewa?

Jak szukać zielonych liści

      Na tych uschniętych drzewach?