Przepowiednia (wiersz klasyka)

Nieruchome, bezsilne świece

Dogasają w żałobnym niebie.

Gdy dogasną - w ich świat odlecę

I zostawię samotną ciebie.



Czas tęsknotę ludzką umniejsza;

Przebolejesz i ty tę zmianę,

Tylko staniesz się biedna, biedniejsza

O dwa prześcieradła lniane.



Tylko w małej, białej sypialce,

Gdy nas noc doczesna rozłączy,

Będziesz kładła struchlałe palce

Na to miejsce, gdzie świat się skończył.



Będziesz nocą szukała tkliwie

Zapisanych wierszami stronic,

I w dawniejszych myśli napływie

Znów rozgniewasz się na mnie o nic.



A na wiosnę otworzysz okno

I wybuchniesz straszliwym płaczem,

Żem zostawił ciebie samotną,

Że tak tęsknisz - nie wiedzieć za czem.